In reactie op de COVID-19-lockdown en met steun van de Stroom Den Haag Promise-subsidie, initieerde ik de Democratic Republic of Congo (DRC) Badminton Club — een conceptuele verstoring van traditionele clubstructuren tijdens quarantaine. Het project begon met een simpele hernoeming van mijn atelier (DCR) naar DRC, en de bouw van een sculpturair badmintonveld op het dak: een doorgesneden net, overeind gehouden door met beton gevulde emmers, stil gepresenteerd tegen de skyline van Den Haag.
Een onverwachte wending volgde toen het algoritme van Facebook de club lokaliseerde in Goma, een stad geteisterd door aanhoudende burgerconflicten. In plaats van deze fout te corrigeren, liet ik de fictie haar gang gaan. Een WiFi-netwerk genaamd DRC Badmintonclub, zichtbaar voor apparaten in Goma, werd een stille maar aanhoudende aanwezigheid — een digitaal monument waarmee dagelijks tientallen mensen onbewust verbinding maken.
Wat begon als een ruimtelijk en taalkundig experiment, groeide uit tot een open gebaar van solidariteit. Zonder partij te kiezen of gezag te claimen, erkent het werk gedeelde kwetsbaarheid over grenzen heen. Het net fungeert tegelijk als barrière en als verbinding, gespannen tussen symbolische coördinaten: Goma, als plek van fragiliteit, en Den Haag — stad van vrede, internationaal recht en het Internationaal Strafhof.
Het werk verzet zich tegen vaste betekenissen. Het functioneert als sculpturale fictie, poëtische infrastructuur en toevallig gedeeld domein — uitnodigend tot herinterpretatie via mislezing, verplaatsing en collectieve projectie.
